Evaluatie!

Als ik vrijdag ochtend om 6.30 de wekker op snooze zet, val ik weer als een blok in slaap. De hele nacht heb ik niet kunnen slapen en net als ik moet opstaan, slaap ik als sneeuwwitje, Doornroosje of een andere hoofdrolspeler in een sprookje. Mijn leven voelt nu even als een sprookje. Want mijn zusje komt vandaag na vier maanden reizen, weer thuis! En dat weten mijn ouders niet. Maar ik wist het al een week! Met een smoes heb ik vanochtend de auto van mijn vader mee gekregen. Ik rij naar Schiphol om mijn zusje op te halen en daarna mijn moeder te verrassen op haar werk. Ik krijg zoveel energie van deze verassing.

Vanavond komt mijn zusje met mijn ouders mee naar de ijsbaan voor de laatste wedstrijd van 2016. Het NK mass start. Eigenlijk heb ik geen idee hoe ik mij voor dit NK heb geplaatst. Ik was dan ook bijna te laat met aanmelden vorige week. Ik had nooit gedacht dat ik me zou plaatsen voor het NK mass start. Dat zijn 16 ronden! Dat is 15 ronden te lang voor mij als 500m specialist. Maar ik ben geplaatst, dus ik doe me! Want ik vind het gewoon heel erg leuk om wat anders te doen!

Tijdens de warming up vraag ik mijzelf af wat ik eigenlijk moet doen voor de mass start. Ik warm mij altijd op voor een 500m. Ik doe wat sprongen en sprintjes. Maar is dat ook noodzakelijk voor de mass start? Ik besluit goed in te fietsen en wat oefeningen te doen. Daarna doe ik nog één minuut hard fietsen, beetje de verzuring al opzoeken en dan ben ik er wel klaar voor. Tussendoor maak ik een praatje met enkele deelneemsters. Ik vraag wat hun tactiek is, misschien kan ik iemand helpen. Ik wil iets doen, ik wil niet gewoon mee rijden, dat is saai. Mijn trainer daagt mij uit om er vandoor te gaan vanaf de start. Ik zal erover nadenken geef ik hem mee.

Op het middenterrein krijg ik mijn nummer en transponders. Nummer 24, top getal want dat is mijn leeftijd. Op het ijs word ik eraan herinnerd dat de eerste ronde een loze ronde is. Dat betekent dat ik Irene Schouten niet voorbij mag in de eerste ronde. Gelijk vanaf de start er vandoor gaan gaat dan ook niets worden. Pfieuw, denk ik bij mezelf. Ik kan mijn keuze om iets te doen nog even laten wachten. Ik rij de eerste ronden achterin het peloton. Ik vind peloton rijden moeilijk, dus achteraan is lekker veilig. Ik bedenk mijn plannetje om iets te doen, maar ik val terug in mijn oude gewoonten, ik ga op ‘safe’. Direct baal ik van mezelf, ga nou gewoon iets doen, dat is leuk. “Daag jezelf uit Moniek, doe iets geks” zeg ik tegen mezelf. Enkele ronden rijd ik achter in het peloton, achter Willemijn, een vriendinnetje van mij. Na de eerste tussensprints zoekt zij haar weg door het peloton naar voren. Ik volg haar maar weet eigenlijk niet waarom. Ik heb geen plan, ik doe maar wat. Dit is stom. Willemijn rijdt door naar voren en gaat er voorbij, en ik zit er nog achter. Shit, we gaan. Ik ga met Willemijn. Ik bedenk mij ineens dat Willemijn dit vaker heeft gedaan. Ze gaat voor de punten van de tussensprint. En ik? Ja geen idee. Ik voel mij ongemakkelijk, ik weet niet wat ik moet doen, ik volg Willemijn. Ik doe maar wat, wat ben ik stom bezig. Wat is tactisch het beste? Ik heb geen idee en laat me in de tussensprint klem rijden en krijg geen punten. Ik doe gewoon wat in me op komt, haha ik lach om mezelf en mijn gedachten. Ik als sprintster rij een mass start en heb zojuist een gaatje gemaakt met het peloton. Huh?

Na een ronde of acht raak ik verzuurd in mijn linker scheen. Het word lastig om te schaatsen! Het gaatje dat we hadden op het peloton wordt dichtgereden. Dappere poging zeg ik tegen mezelf, want dit was echt heel leuk! Die gekke sprintster rijd een mass start als een kip zonder kop. Ik heb iets gedaan, en niet ‘safe’ achter het peloton gezeten. En het was nog leuk ook!

Beste lezers, bedankt voor het volgen. Bedankt voor de leuke reacties!

Tot snel!

Sportieve groet,

Moniek!